Άσκηση δημιουργικής γραφής : " Όταν ο τόπος μας μάς εμπνέει..." Εκτύπωση
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ - ΕΡEΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ (PROJECTS) & ΑΛΛΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ
Συντάχθηκε απο τον/την Θωμαή Κέφαλου, Κώστας Κουκούλης και Μαρία Κυζάκη   
Σάββατο, 29 Απρίλιος 2017 15:24

Άσκηση δημιουργικής γραφής  των μαθητών:

Θωμαής Κέφαλου, Κώστα Κουκούλη και Μαρίας  Κυζάκη

Μάθημα:  Νεοελληνική Λογοτεχνία

Τάξη /Τμήμα: Α2

Όταν ο τόπος μας μάς εμπνέει...

Τα ποιήματα που παρατίθενται, γράφτηκαν από μαθητές του Α2, στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Με αφορμή δύο ποιητικά αποσπάσματα από την «Κυπριακή Συμφωνία» του Θοδόση Πιερίδη, ζητήθηκε από τα παιδιά να γράψουν κι αυτά ένα ποίημα για την πατρίδα τους, την ευρύτερη ή την ιδιαίτερη, όποια κι αν είναι αυτή, κινούμενα στους δρόμους του μοντερνισμού.

                                                                             Η υπεύθυνη καθηγήτρια

                                                                                 Ιωάννα Ρωμανού

 

 

Υδάτινοι δρόμοι,

χαραγμένοι στη γαλάζια πολιτεία

με ταξιδεύουν το σούρουπο

στα καλντερίμια της παλιάς πόλης και στο Ιμαρέτ.

Χαμένα βλέμματα, χαρμολύπη

καφεδάκι στα βράχια της Παναγίας

και η προσμονή της φυγής

να μου κλείνει πονηρά το μάτι.

Είναι στιγμές που το γαλάζιο της πόλης μου με πνίγει

και κάποιες άλλες φορές

σε φτερά γλάρου μετατρέπεται και με ταξιδεύει

μακριά απ? όλους σας

και αύριο πάλι ανάμεσά σας

εγώ, μικρός ταξιδευτής της καθημερινότητας.

Θωμαή Κέφαλου Α2

 

 

Θέλω να μιλήσω για τον τόπο μου,

για τη γαλάζια πόλη που αγαπώ.

Όμορφη, καμαρωτή, σκαρφαλωμένη στη Χερσόνησο

αγναντεύει το πέλαγος.

Το κάστρο της διηγιέται την ιστορία της

τις επιδρομές που απώθησε?

τους κατακτητές που γνώρισε?

τους κατοίκους που προστάτευσε και που την έχτισαν.

Περπατώντας στα στενά σοκάκια

ακούω τις γλώσσες που μιλήθηκαν,

αισθάνομαι την αύρα όσων έζησαν εδώ?

ταξιδεύω στο χρόνο

ανακαλύπτοντας τα μυστικά της πόλης.

Κώστας Κουκούλης Α2

 

 

Μια γυναίκα όμορφη, μα προδομένη

περπατώντας στα πλακόστρωτα σοκάκια

με βήμα αργό προσπερνά τις απότομες κατηφόρες.

Κάθε μια απ? αυτές οδηγεί στη θάλασσα,

η δική της στο λιμάνι.

Σκέφτεται μα δε μιλά, μόνο κλαίει

σα να ?ναι μόνη της σ? αυτή την πόλη

προσπαθεί να φωνάξει μα η φωνή της δεν

φτάνει πέρα απ? τις άσχημες νεόχτιστες

γκρίζες πολυκατοικίες.

Και άξαφνα απλώνει το βλέμμα και γαληνεύει

στις μικρές βαρκούλες απ? τη μια

στα βραχάκια της Παναγίας απ? την άλλη.

Το κάστρο φαίνεται αχνά

Ίσως φταίνε τα δακρυσμένα της μάτια

ή μπορεί κι η υγρασία

που πολύ αγαπά ν? αγκαλιάζει την

παραδοσιακή συνοικία της Καβάλας.

Μαρία Κυζάκη  Α2

 

Στα ποιήματα τηρήθηκε η στίξη των παιδιών.

3
Έργο Θέμη Κελέκη

scroll back to top
Τελευταία Ενημέρωση στις Σάββατο, 29 Απρίλιος 2017 15:37