Εργασίες μαθητών Α5 στη Νεοελληνική Γλώσσα

Διδακτική ενότητα: Περιγραφή

Θέμα: Περιγραφή έργου τέχνης

«Η αγαπημένη της γιαγιάς» είναι ελαιογραφία σε μουσαμά (1893) του Έλληνα ζωγράφου Γιώργου Ιακωβίδη (1853-1932), που είναι ένας από τους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου. Ο πίνακας έχει διαστάσεις 78,5Χ60,3 εκ. και βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη.

Στον πίνακα απεικονίζεται μια γυναίκα της τρίτης ηλικίας που κρατά στοργικά στην αγκαλιά της το εγγονάκι της. Το φόντο δεν είναι ιδιαίτερα φωτεινό και δίνει την εντύπωση πως η εικόνα είναι μιας παλιότερης εποχής. Η γυναίκα είναι ντυμένη, με απλά και παραδοσιακά ρούχα σε σκούρες αποχρώσεις. Στα χέρια της έχει ένα δίσκο με φρούτα τον οποίο γέρνει προς το μέρος του μικρού παιδιού. Εκείνο με τη σειρά του φορά ρούχα με έντονα χρώματα και κατακόκκινες κάλτσες στα μικροσκοπικά του πόδια. Τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια του φανερώνουν ότι είναι υγιές και ενεργητικό. Αυτό το διαπιστώνουμε και από το παιχνιδιάρικο ύφος με το οποίο κοιτά τα φρούτα του δίσκου. Έτσι στον πίνακα απεικονίζονται δύο μορφές διαφορετικής ηλικίας, όπου όμως δένουν αρμονικά χαρίζοντάς μας μια αίσθηση γαλήνης, ηρεμίας και απόλυτης ευτυχίας.

Φαίνεται πως η αντίθεση ανάμεσα στους γέροντες και τα παιδιά γοητεύει το ζωγράφο. Οι καλοκάγαθοι γέροντες του Ιακωβίδη, γαλήνιοι και υπομονετικοί, εκφράζουν τη στοχαστική ενατένιση της ζωής, της δικής τους ζωής που δύει, και της ζωής των νέων βλαστών που ανατέλλει. Ποτέ ζωγράφος δεν έπλεξε ανάλογο ύμνο στην ξεχωριστή αυτή σχέση που γεφυρώνει το χάσμα των γενεών. Γιατί στις παραδοσιακές κοινωνίες, προσφιλείς και αναντικατάστατοι παιδαγωγοί των παιδιών ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες.

Γιώργου Ιακωβίδη «H αγαπημένη της γιαγιάς»

                                                                                 Χριστίνα Παπαθεμιστοκλέους  Α5

«Η εμμονή της μνήμης» είναι ελαιογραφία σε καμβά (1931) του Ισπανού ζωγράφου Σαλβαδόρ Νταλί (1904-1989). Πρόκειται για έναν πίνακα που απεικονίζει  θέματα μείζονος σημασίας για την εποχή μας. Τα ρολόγια που λιώνουν, αντιπροσωπεύουν το χάσιμο της σημασίας του χρόνου και τα μυρμήγκια που περπατούν πάνω στο ρολόι αντιπροσωπεύουν τη φθορά του,  ενώ το φόντο, μια απέραντη έρημος με ένα υδάτινο στοιχείο στο βάθος, τον τόπο κατοικίας του Νταλί, κοντά στην Καταλονία της Ισπανίας. Ο τίτλος του έργου αφορά την ικανότητα της μνήμης να συγκρατείται στον χρόνο καθώς αυτός φθείρεται γύρω της.

Το έργο του Νταλί χαρακτηρίζεται κυρίως υπερρεαλιστικό  καθώς ο τρόπος που θέλει να αποδώσει στον καμβά αυτήν τη διαχρονική ελαιογραφία χαρακτηρίζεται εξωπραγματικός. Ο τόπος  του έργου και τα δρώμενά του μοιάζουν φανταστικά.

Ο πίνακας εκτίθεται  από το 1934, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Σαλβαδόρ Νταλί «Η  εμμονή της μνήμης»

                                                                                                         Ελένη Ρέμμου Α5

Η «Μόνα Λίζα» είναι ένας από τους πιο διάσημους ζωγραφικούς πίνακες παγκοσμίως και έχει χαρίσει στον δημιουργό της, Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452?1519) την υστεροφημία, που κάθε καλλιτέχνης αποζητά. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, που ολοκληρώθηκε μέσα στη χρονική περίοδο 1503-1519. Αποτελεί ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους, και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι.

Ο πίνακας, διαστάσεων77 εκ.?53 εκ., απεικονίζει μία γυναίκα, τη Λίζα ντελ Τζιοκόντο, που κάθεται μπροστά με σταυρωμένα χέρια ενώ στο πίσω μέρος ξεδιπλώνεται ένα ολόκληρο τοπίο. Η γυναικεία αυτή μορφή είναι ντυμένη με σκουρόχρωμα ενδύματα και έχει λυτά τα μαλλιά της. Το πρόσωπό της  παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς τα καστανά της μάτια έχουν ένα αινιγματικό βλέμμα που ατενίζει κάτι άγνωστο στον παρατηρητή του πίνακα. Ακόμη το παράξενο μειδία μά της δίνει την εντύπωση της ταυτόχρονης χαράς και λύπης και δημιουργεί ερωτήματα για την έκφραση του προσώπου. Τέλος το στρογγυλό πηγούνι  και το προγούλι μαρτυρούν αριστοκρατική καταγωγή και ευημερία.

Λεονάρντο ντα Βίντσι «Μόνα Λίζα»

                                                                                          Χαράλαμπος Ρωμανίδης Α5

Η  «Κραυγή» του Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρτ Μουνκ (1863-1944) αποτελεί μία συλλογή από έργα, τα οποία  έχουν ως περιεχόμενο το ίδιο σκηνικό. Συγκεκριμένα, σε κάθε έναν από τους πίνακες μπορεί να διακρίνει κανείς τον κόκκινο ουρανό που σκεπάζει το τοπίο, κι έναν άνθρωπο πάνω σε μια γέφυρα να ουρλιάζει πιάνοντας και με τα δυο του χέρια το κρανίο του, ενώ στο βάθος πέρα από τη γέφυρα εντοπίζεται ένας κόλπος. Επιπλέον, στη συνέχεια της γέφυρας φαίνονται δύο άνθρωποι να απομακρύνονται, χωρίς να έχουν ιδέα για το πρόσωπο πίσω τους.

Τα χρώματα που κυριαρχούν στον πίνακα αυτόν, είναι το έντονο πορτοκαλοκόκκινο, το σκούρο μπλε που καταλήγει στο μαύρο και η ανάμειξη του μπεζ με το γκρι.

Τέλος, έντονη  είναι στον πίνακα η συναισθηματική φόρτιση, ιδιαίτερα η σπαρακτική  αγωνία, ενώ πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι συμβολίζει τον άνθρωπο κάτω από τη συντριβή του υπαρξιακού τρόμου.

Έντβαρτ Μουνκ «Κραυγή»
Μία εκδοχή του 1893. Εθνική Πινακοθήκη Νορβηγίας στο Όσλο

                                                                                                   Ανδρέας Σωτηρίου Α5

Ο ζωγραφικός πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά (1798-1863), «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό» εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου και είναι εμπνευσμένος από ένα σύγχρονο του γεγονός, την εξέγερση του 1830 στο Παρίσι.

Κεντρική μορφή στον πίνακα είναι η Ελευθερία, που εφορμά οδηγώντας τον λαό. Ξυπόλητη και με γυμνό το στήθος μοιάζει με αρχαία ελληνική θεά, ή την ρωμαϊκή προσωποποίηση της Ελευθερίας, την Λιμπερτάς. Κρατάει ντουφέκι με ξιφολόγχη στο αριστερό χέρι και υψώνει την απαγορευμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης στο δεξί. Στρέφει το κεφάλι της στο λαό που την ακολουθεί και του δίνει θάρρος να πολεμήσει.

Ο καλλιτέχνης τονίζει τον ενθουσιασμό του για το ιδανικό του φιλελευθερισμού, απεικονίζοντας τον ίδιο του τον εαυτό στο πρόσωπο που φαίνεται να κρατάει το τουφέκι του πάνω από το οδόφραγμα, ενώ στο βάθος μαντεύουμε το πλήθος των ενόπλων Παριζιάνων, μέσα στον καπνό των εκρήξεων που σκεπάζει την πόλη.

Το έργο είναι πολύ εύγλωττο, αφού οι χειρονομίες, οι στάσεις και προπάντων το άνοιγμα του πρώτου πλάνου με τα ξαπλωμένα πτώματα που κυριαρχούν, δίνουν έμφαση και θεατρικότητα στη σκηνή. Ωστόσο, η ειλικρίνεια του πάθους που εμψυχώνει τον καλλιτέχνη, είναι τόση ώστε  αντισταθμίζει την άτακτη βιαιότητα της εικόνας.

Ευγένιου Ντελακρουά «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό»
Ελαιογραφία σε μουσαμά

                                                                                               Μιρέλα Τσερπίσταλη Α5