Η Κυπριώτισσα Μάνα

Μήνα πααίνει σε χορό, μήνα πα?σε τζιμπούσι

η μάνα με τ?ορθό κορμί, το σηκωτό τζεμπέρι;

μη ?ν τα μαύρα που φορά είναι γιατί της πάνε;

Μηδέ πααίνει σε χορό, μηδέ πά?σε τζιμπούσι

κι αυτά τα μαύρα τα φορά, γιατί είν?χαροκαμένη.

Είχε δυο γιους λεβεντογιούς, δυο στύλους του σπιτιού της.

Τον ένα έφαε τσεκουριά, τον άλλονε το βόλι

 και πάει ταχιά στην εκκλησιά να τους ξεπροβοδήσει              

κανίσκι για το Χάροντα, που τρώει δε χορταίνει.   

Κλαίνε οι γυναίκες απ?τη μια κι οι άνδρες απ?την άλλη

και μόνο η μάνα η καψερή δεν κλαίει, μηδέ δακρύζει,                                                                    Ευαγόρας Παληκαρίδης

παρά σηκώνει τη φωνή γεμάτη περηφάνεια·

«Χαλάλι σου, Πατρίδα μου, ας είναι τα παιδιά μου

 κι όχι μονάχα που ?ναι δυο, μα ας ήταν και σαράντα.

Ντροπή να κλαίτε αθάνατους, ντροπή και να λυπάστε.

Θέλει η πατρίδα λεβεντιά, κι η Λευτεριά σφακτάρια

και μην ιδούν τα μάτια σας οι ξένοι δακρυσμένα

και πουν πως χαραμίζουμε μια τόση δα θυσία».

Όλα τα μάτια λάμψανε, τα πρόσωπα γελάσαν

και με χαρές αλάλητες τους νιους ξεπροβοδίσαν

κι ο βουρκωμένος ουρανός εγέλασε κι εκείνος.

                                              Άντη Περνάρη Από τη συλλογή «Έλεγοι και παιάνες»                                                                                  

Για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων Διαβάστε περισσότερα εδώ