Γιατί ήσουν όνειρο

Γιατί δεν ένιωσα πόνο

Δεν ένιωσα δυστυχία

Δε κύλησε δάκρυ ? ακόμα?

Γι αυτό σ' ευχαριστώ

Γιατί μου χάρισες τα μάτια σου

Γιατί με κοίταξες για μια φορά

Τότε. Τότε που κοιταχτήκαμε

Γιατί τα απαλά σου χέρια

Μου δώρισαν την αγκαλιά

Και σ' ένιωσα στο κορμί μου

Γιατί τα χείλη σου με πλησίασαν

Και γεύτηκα το γλυκό μέλι

Γιατί μετά μου χαμογέλασαν

Και ψιθύρισαν τρυφερά τον ερώτα

Γιατί ήθελα να σε θυμάμαι

Γιατί ήξερα το τέλος.

Και τώρα κυλά το πρώτο δάκρυ

Γιατί δε μπορώ να σε ξαναδώ

Δε μπορώ να σ? αγγίξω

Δε μπορώ να σ? ακούσω

Γιατί πάντα θα 'σαι το φυλλαράκι

Της τριανταφυλλιάς που μου δώρισες

Και θα 'ρχεσαι κάθε νύχτα

Θα 'μ' εγώ η ακρογιαλιά σου?

Γιατί τα χεριά μας θα 'ναι ενωμένα

Γιατί μονό μαζί βγάζουν τις νότες

Τις αγγελικές και το άκουσμα το θείο..

Γιατί μονό όταν είναι μαζί παίζει η μουσική

Γιατί μονό τότε ο παράδεισος θα γεννηθεί

Και θα μας προσφέρει τ? αστερία

Και τα βότσαλα της θάλασσας

Γιατί θα 'ναι μες στον παράδεισο?

Πιο δυνατά κι απ' τη φωτιά

Πιο τρυφερά κι από το χάδι

Πιο όμορφα κι απ' τη σελήνη

Πιο φωτεινά κι από τον ήλιο

Γι αυτό! Γιατί τα μάτια σου

Θα με ξανακοιτάξουν?

Στον παράδεισο. Στο όνειρο.

Γι αυτό σ' αγαπώ? Γι αυτό!

                                                       Σουγκάρη Ολυμπία

Το ερωτηματικό

Η ζωή δε μου χαρίστηκε για λίγο

Κι η ευτυχία μ' απαρνήθηκε

Απ' τη στιγμή της γέννησής μου

Λες κι είχα καταστρέψει την αγάπη

Λες κι είχα κρύψει τον ήλιο

Σα να εξαφάνισα τον αγέρα

Κι ήπια τη θάλασσα

Σα να μην άξιζα τη ζωή

Γιατί; Γιατί τα δάκρυα

Να με συντροφεύουν κάθε βραδύ;

Γιατί η μέρα να 'ναι νύχτα;

Γιατί να μην αξίζω την αγάπη;

                            Σουγκάρη Ολυμπία

Το καράβι του έρωτα

Δυο μάτια θλιμμένα γεμάτα δάκρυα

Κοίταζαν την απέραντη ομορφιά

Την απέραντη ομορφιά της φύσης

Την ομορφιά που έχει χαθεί απ' τους ανθρώπους

Δεν έχει πλέον αξία ο κόσμος

Η ζωή δεν έχει νόημα

Πόνος, θλίψη, απελπισία, απόγνωση

Οι νέοι φίλοι της μεγάλης μας καρδιάς

Κι είδα ένα φως απέναντι στη θάλασσα

Με μαγνήτισε! Δεν έβλεπα πια την ομορφιά

Δεν άκουγα τα πουλιά να τραγουδούν

Παρά μονό ένιωθα! Αγάπη!

Έβλεπα την αγάπη και το σεβασμό

Ο πόνος κι η θλίψη είχαν χαθεί

Άκουγα μονάχα μια φωνή

Οικεία?

Έναν άγγελο να τραγουδά

Έναν φύλακα άγγελο

Τα μάτια μου σε κοιτούσαν

Και θαύμαζαν το όγδοο θαύμα

Τώρα το τραγούδι προκαλούσε πόνο

Καθώς η φωνή έσβηνε κι απομακρυνόταν

Σε πλησίασα μαγεμένη

Δίχως να σκάφτομαι!

Σ' αγκάλιασα με τα' αδύναμά μου χεριά

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια σου

Άγγιξε το γυμνό μου χέρι

Που έτρεμε απ' το ξέσπασμα των δακρύων

Έσφιξες με το χέρι σου το δικό μου

Εκεί που έπεσε το δάκρυ

Ένιωσα το χέρι μου να καίει

Καταστράφηκε η ευτυχία

Έφευγες και μ' άφηνες πίσω στη ζωή

Ανοιγόκλεισα πρώτη φορά τα μάτια μου

Ένας λυγμός ξεχασμένος πρόβαλε απ' την κάρδια

Δεν υπήρχε τίποτα πια αληθινό

Παρά μόνο η αγάπη χωρισμένη στα δυο

Κι άρχισα να γράφω και να γράφω

Χωρίς να σταματώ.. για σένα!

Κι έγινε καράβι του ερώτα η ψυχή

Μα ήξερα. Η αγάπη δεν είχε χαθεί

Η δική σου αγάπη και η δική μου

Μονό μαζί μπορούν να ζήσουν

Και μονό μαζί δημιουργούν την αληθινή αγάπη!

Σουγκάρη Ολυμπία