Γενοκτονία... δυο φωτογραφίες και δυο ποιήματα

Για τον Πόντο:

Ανάψτε το κοιμητήρι της (χαμένης) Πατρίδας

Καντήλι ανάψτ' ευλαβικά στη μνήμη της Πατρίδας...
Καντήλι ας ανάψουμε, ανάψτε ο κόσμος όλος!
Για μοσχοβόλι των βουνών, θυμάρι κι ευωδία.
Για εσέ Πατρίδα που άδικα κι ανέλπιστα εχάθης...

Πατρίδα? μ, μαυροθάλασσα, πενεύτρα των κορφών σου!
Πόσες καρδιές δεν έκλαψαν, καρδιές που τις ματώσαν
και μάτια δε βουρκώσανε με δάκρυα ποτάμια...

Και ποιος ξωπίσω εξέμεινε, καμπάνα να χτυπάει,
ν' ανάβει μελισσόκερα, στου Iερού την πόρτα,
ν' ανάβει τον πολυέλαιον, τον τρουλοκρεμασμένον,
και στην καντήλα του Χριστού, στην άσβεστη καντήλα,
λάδι να ρίχνει ευλαβικά, φυτίλι να αλλάζει...

Πατρίδα μου μονάκριβη, αξέχαστη Πατρίδα,
τις δόξες και τα κάλη σου τα εζήλεψεν η χώρα,
μα τα παιδιά σου τάκοψε τούρκικο αξινάρι...

Κι έστειλ' εμάς στην προσφυγιά, στου κόσμου την ορφάνια...

Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών

Ονέρτα , πόνα, τάματα.

Ει παιδιά μου!
ακούτε αυτή την λύρα...
ναι...εσείς μοναχά την ακούτε...
αλλά εγώ την λύρα ακούω και μέσα από τη φωνή της να ξέρετε τι θαυμαστά πράγματα βλέπω...
Ει ρίζα μου!
εσείς αυτά καμιά φορά δεν τα είδατε,
κι ότι κι αν σας πω τίποτε από αυτά δεν θα καταλάβετε....
Ει θεέ μου!
αυτά τα παιδιά μου εδώ γεννήθηκαν....
Ας έχουν την ευχή μου.
Εδώ ας μεγαλώσουν και εδώ ας θαφτούν.
Εμάς που βρήκε η κατάρα σε αυτά ευλογία να γίνει......
Ο χαλασμός που χάλασε τα δικά μας τα θεμέλια
ο τελευταίος να είναι....
Ει πουλάκια μου!
Εμάς που γεννηθήκαμε και ζήσαμε σε εκείνα τα αγιασμένα τα χώματα,
όπου αφήσαμε αλειτούργητους τους τάφους των πεθαμένων μας
και κλειδωμένα και χαλασμένα τα σπίτια και τις εκκλησίες μας,
εμάς εκείνα τα χώματα μας καλούν.
Εδώ ζούμε και ο νους μας και συλλογισμός μας και η ψυχή μας
τις παλιές τις φωλιές γυρεύουνε...
τις χαλασμένες τις φωλιές....
ει πουλάκια μου!
μεγάλη ευχή σας δίνω:
η φωλιά που θα χτίσετε ποτέ να μην χαλάσει...
Ει θεε μου!
Μια ψυχή σου χρωστάω...
σε παρακαλώ....
παρε την!
ποιος ξερει...
ίσως πετάξει και πάει κι αναπαυτεί εκεί από όπου ήρθε......

Όνειρα, πόνοι, τάματα από το ομώνυμο βιβλίο του Κώστα Διαμαντίδη