Πόσο βιαστικά έφυγα πάλι
Πόσο βιαστικά έφυγα πάλι
χωρίς να προλάβω κάτι από τη ψυχή μου να δώσω.
'Έφυγα, τρέχοντας την κατάλληλη στιγμή. Λες και με κυνηγούσαν άγρια θηρία και έπρεπε να σώσω τον εαυτό μου.
Αλλά όχι ! Δεν υπήρχε κανένα θηρίο να με φοβίζει.
Έπρεπε όμως να τρέξω, να γλιτώσω
να γλιτώσω από το να πληγωθώ....στο μέλλον.
Γιατί τότε, ποιος θα με έσωζε ;
Ταλαιπωρημένη, ανήμπορη να ανασάνω, ο πόνος να διαπερνά το σώμα μου...
σιγά σιγά όλο και πιο επίπονη η διαδικασία..
το οξυγόνο να λιγοστεύει και τίποτα !
Τίποτα και κανείς να με βοηθήσει...
'Έχω ξανά έρθει σε αυτό το σημείο. Δε θέλω πάλι !
Θέλω να αισθάνομαι ασφαλής
Έχω την ανάγκη να αισθάνομαι ασφαλής.
Κι ας μην έχω μια αγκαλιά... να μείνω εκεί.. να αφεθώ ..
όλες οι αγκαλιές είναι γεμάτες τριαντάφυλλα
-και σε μένα αρέσουν πολύ-
'Έτσι, έτρεξα προς αυτά.... Απρόσεκτη και απερίσκεπτη
Έτρεξα, και γέμισα πληγές
Έτρεξα, και γέμισα δάκρυα
Έτρεξα, για να βρω συντροφιά.
Κι όμως... όχι ! Έτρεξα, για να μείνω μόνη...στο τέλος !
(Όλα τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια,
όλα σε πληγώνουν.
Όλες οι αγκαλιές έχουν αγκάθια,
όλες σε πληγώνουν....
Μη φερθείς απερίσκεπτα (!) )
Αγγελική Κατρακάρη
|