"Mortal!" -- 'twas thus Athena spake -- "that blush of shame

Proclaims thee Briton, once a noble name;

First of the mighty, foremost of the free,

Now honour'd less by all, and least by me;

Chief of thy foes shall Pallas still be found.

Seek'st thou the cause of loathing? --look around.

Lo! here, despite of war and wasting fire,

I saw successive tyrannies expire.

'Scaped from the ravage of the Turk and Goth,

Thy country sends a spoiler worse than both.

Survey this vacant, violated fane;

Recount the relics torn that yet remain:

These Cecrops placed, this Pericles adorn'd,

What more I owe let gratitude attest--

Know, Alaric and Elgin did the rest.

That all may learn from whence the plunderer came,

The insulted wall sustains his hated name:

Be ever hailed with equal honour here

The Gothic monarch and the Elgin peer:

arms gave the first his right, the last had none,

But basely stole what less barbarians won.

So when the lion quits his fell repast,

Next prowls the wolf, the filthy jackal last;

Some calm spectator, as he takes his view,

In silent indignation mix'd with grief,

Admires the plunder, but abhors the thief. 

 «Ω θνητέ, ? έτσι μου είπε ? της ντροπής σου αυτό το χρώμα

Βρετανός μου λέει να ?σαι, όνομα ανδρείου ακόμα

μέχρι χτες λαού, ελευθέρου, με ωραία πεπρωμένα,

τώρα περιφρονημένου, και ιδίως από μένα.

Η Παλλάδα πρώτος θα ?ναι της πατρίδας σου εχθρός?

την αιτία θες να μάθεις; Κοίτα γύρω σου κι εμπρός.

Έχω δει πολλούς πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν

κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν.

Απ? του Τούρκου τη μανία γλίτωσα και του Βανδάλου,

μα η χώρα σου έναν κλέφτη μου ?χει στείλει πιο μεγάλο.

Κοίτα, άδειος ο ναός μου, κατοικία ρημαγμένη,

και στοχάσου τι μιζέρια είναι γύρω απλωμένη.

Τούτα ο Κέκροπας, κι εκείνα τα ?χε ο Περικλής στολίσει,

κι ο Αδριανός τις Μούσες για να τις παρηγορήσει,

και ευγνωμονώ και όσους το ναό μου έχουν χτίσει,

μα ο Αλάριχος κι ο Έλγιν μ? έχουν άγρια συλήσει.

Και σαν να ?πρεπε ο κόσμος το κατόρθωμα να μάθει,

ο Ελγίνος στο ναό μου πάει και τα? όνομά του γράφει,

σα να νοιάστηκε η Παλλάδα να δοξάσει τ? όνομά του,

κάτω η υπογραφή του, πάνω το κατόρθωμά του.

Κι ο απόγονος των Πίκτων είναι φημισμένος όσο

ειν? ο αρχηγός των Γότθων, πιθανόν και άλλο τόσο.

Αλλ? ο Αλάριχος τα πάντα είχε αγρίως καταστρέψει

με το δίκιο του πολέμου, μα ο ?Ελγιν για να κλέψει

όσα οι βάρβαροι αφήσαν, που ?τανε απ? ό,τι εκείνος

είναι βάρβαρος πιο λίγο, γιατί το ?κανε ο Ελγίνος;

Το ?κανε όπως τη λεία παρατάει το λιοντάρι

και ακολουθεί ο λύκος ή ο τσάκαλος να πάρει

και να γλείψει κάποια σάρκα που απόμεινε ακόμα

απ? του λιονταριού ή του λύκου το αχόρταγο το στόμα.

Και στο τέλος, μες στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος,

θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος?

λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ? αγανακτήσει,

θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει.