30-06-2021 10:29
Μαζί μας είναι...
Πρόσφατες δημοσιεύσεις
Designed by: |
kou_vas under danemm ordering |
ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΤΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ |
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ - ΑΡΘΡΑ ΜΑΘΗΤΩΝ | |||
Συντάχθηκε απο τον/την Στέλλα Κούκου | |||
Πέμπτη, 12 Απρίλιος 2012 19:55 | |||
ΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΤΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ Το σκηνικό μοιάζει πολύ γνωστό: ήταν ένα πανέμορφο δειλινό κι όλη η φύση ησύχαζε. Το ηλιοβασίλεμα έμοιαζε με όνειρο και οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου χάιδευαν την πλάση λίγο πριν ρίξει η νύχτα τα μαύρα πέπλα της. Αυτήν την ονειρεμένη στιγμή διάλεξε για να κάνει μια ήρεμη και μοναχική βόλτα. Ξάφνου φάνηκε μπροστά του ένα ασήμαντο και ταπεινό πλάσμα της φύσης: μία χελώνα. Ναι, ήταν μία χελώνα. Μια καφέ, μικρή χελώνα που με αγωνία επιθυμούσε να φτάσει στο «σπίτι» της πριν νυχτώσει. Μα τι πιο συνηθισμένο; Στην πραγματικότητα, το παραπάνω σκηνικό είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο ή γνωστό: είναι η ίδια η ζωή μας. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Όλοι μας γεννιόμαστε μέσα σ? αυτό τον πανέμορφο κόσμο- ίσως η μοναδική στιγμή που ζούμε ελεύθεροι είναι η στιγμή που πρωτοαντικρίζουμε τον κόσμο. Σιγά- σιγά μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, αποκτάμε «πολιτισμό». Με άλλα λόγια αρχίζουν τα «πρέπει» και τα «μη». Μαθαίνουμε τα όρια της δραστηριότητάς μας, αλλά στην ουσία και τα όρια της σκέψης μας: ως εκεί κάνει να συλλογίζεσαι, από κει και πέρα «δεν είναι δική σου δουλειά». Σιγά-σιγά ,λοιπόν, μαθαίνουμε να παίζουμε με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο μας σ? αυτό το αδιάκοπο θέατρο: αυτά τα συναισθήματα επιτρέπεται να δείξεις, σ? αυτούς τους ανθρώπους, με αυτό τον τρόπο. Αυτό το αόρατο κι όμως τόσο πιεστικό προσωπείο δημιουργείται αργά αλλά σταθερά με στόχο να κρύψει το «είναι» μας και να αναδείξει το «φαίνεσθαι», αυτή την εικόνα που χρόνια ολόκληρα καλλιεργούμε για να την παρουσιάσουμε στους άλλους. Γνώριζα κάποιον που παραδέχτηκε πως πίσω από το προσωπείο του έκρυβε έναν εντελώς διαφορετικό εαυτό?. τουλάχιστον αυτός το παραδέχτηκε! Αλλά συνεχίζω? Μετά πάμε στο σχολείο. Το προσωπείο πλέον σταθεροποιείται και ενισχύεται: μαθαίνουμε βέβαια πώς να γράφουμε αλλά μαθαίνουμε επίσης και τι πρέπει να γράφουμε, ποια άποψη να εκφράζουμε και ποια να κρατάμε για τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε το περίβλημα των πραγμάτων κι όχι τα πράγματα. Την παπαγαλία κι όχι τη γνώση. Ακόμη κι όταν γράφουμε «Σκέφτομαι και γράφω» στην πραγματικότητα γράφουμε αυτά που κάποιος άλλος σκέφτηκε πριν από εμάς και τα θεώρησε «πρέποντα». Όλα μέσα σε όρια σαφώς: όρια λέξεων και εκφράσεων, λες και η σκέψη κλείνεται σε καλούπια, λες και η σκέψη γνωρίζει όρια. Και η ιστορία συνεχίζεται? όταν πια βγούμε στην κοινωνία το προσωπείο έχει γίνει τόσο τέλειο που με δυσκολία το αναγνωρίζουμε. Τώρα ξέρουμε: τι θα ρωτάμε, σε ποιον, τι περιμένουν οι άλλοι να ακούσουν από εμάς και πότε. «Κολλάμε» στο περίβλημα , στο άδειο κέλυφος. Σαν να μας φέρνουν ένα πανέμορφο δώρο τυλιγμένο σε ένα εντυπωσιακό χαρτί κι εμείς επεξεργαζόμαστε συνεχώς το χαρτί, θαμπωνόμαστε από αυτό και ξεχνάμε το δώρο. Και το δώρο είναι η ζωή η ίδια: βλέπουμε το περίβλημα των πραγμάτων, όχι τα πράγματα. Την εμφάνιση των άλλων, όχι τι κρύβουν μέσα τους. Την αδικία κι όχι τα βαθύτερα αίτιά της. Την παγκοσμιοποίηση, όχι τα αρνητικά της. Τίποτε δεν επεξεργαζόμαστε, τίποτε δεν εξετάζουμε σε βάθος, λες και φοβόμαστε- στην ουσία τον εαυτό μας φοβόμαστε, αυτόν τον άγνωστο? Φροντίσαμε άριστα το προσωπείο μας και ξεχάσαμε την ψυχή μας. Ας επανέλθουμε, λοιπόν, στην ιστορία μας: η χελώνα βρίσκεται πάντα μέσα στο καβούκι της. Βέβαια η πραγματική χελώνα , αυτό το μικρό ζωάκι, είναι αυτό που βρίσκεται μέσα στο καβούκι- το άδειο κέλυφος από μόνο του δεν είναι τίποτα. Ποιος όμως αναρωτιέται για όλα αυτά; Ας είμαστε ρεαλιστές: ο κόσμος δεν αλλάζει. Την επόμενη φορά, όμως, που θα δούμε μια χελώνα ίσως αναλογιστούμε τα δικά μας καβούκια?
ΣΤΕΛΑ ΚΟΥΚΟΥ
|
|||
Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 23 Δεκέμβριος 2012 18:09 |
?? Επιστροφή